Op zondag 19 januari hield Muziekvereniging Ulicoten haar nieuwjaarsconcert.
Jeanny Wouters schreef onderstaand verslag in "Ons Weekblad".
Dank je wel, Jeanny!
De Brassband bestaat dit jaar 70 jaar! Dat was een van de laatste dingen die voorzitter Ronny Verschuren opnoemde in zijn nieuwjaarsspeech waarin hij vooral terugblikte naar 2019, een jaar waarin heel veel gebeurd was bij Muziekvereniging Ulicoten. Er waren 6 jubilarissen, heel veel optredens, het 25-jarig jubileum van de Percussiegroep, heel veel inzamelingsacties, uitwisselingsconcerten, nieuwe evenementen, kortom heel wat uren werden door de leden besteed aan hun muziek en vereniging. Tijdens dit nieuwjaarsconcert gaf elke geleding een proef van hun kunnen: achtereenvolgens kwamen de drumband, percussiegroep en na de pauze de Brassband aan bod.
De tribune in de sportzaal van de Bremerpoort was niet tot de laatste stoel bezet. Bij het optreden van de Drumband was de bezetting ook zeer miniem; vlak voor de nieuwjaarsuitvoering hadden een aantal leden besloten te stoppen. Maar onder de bezielende leiding van dirigent Wouter de Winne klonken de slaginstrumenten toch zonnig (Sunny Sound), swingend (Bongo Swing), zuiders (Latin Tune) en bloemrijk (Puppy Flower).
Korte intro’s
De Percussiegroep Afslag Ulicoten telde maar liefst 17 personen die allemaal op verschillende slagwerkinstrumenten sloegen om samen een prachtig geluid daarmee voort te brengen. Eveneens onder leiding van dirigent Wouter de Winne die tussendoor voor korte leuke intro’s zorgde.
Wavin’Groove van P. van Aart, The Forgotten Journey van H. Schleiffert, Bongo Fury van A. Goldenbeld, Sticky Fingers van Charles van Zanten. Gevolgd door het bekendere Downtown Funk van A. Goldenbeld, een arrangement waarin het bekende Uptown Funk van Bruno Mars voor model stond. Er werd bij geklapt en met sambaballen geschud door de vier jeugdige drumbandleden. Het muzikale deel voor de pauze werd afgesloten met Over the Moon van Jan Schipper.
Doodstil
Na de pauze wachtte dirigent Wim Sas die voor de Brassband stond, tot het doodstil was, en een voor een vielen de instrumenten in, soms in groepen om samen rustig naar een finale toe te spelen, Guardian of my Soul heette het eerste nummer en je kwam af en toe ogen tekort om alle instrumenten, koper en percussie te volgen.
Jef Snijders hanteerde de microfoon en kondigde de nummers en solisten aan. Bij ‘Broken Sword’ van Kevin Houben hoorde de legende van de Tower of Londen waar het zwaard bewaard wordt. Een prachtig nummer met wapperende blaadjes als muziekinstrument, klokkenspel en filmische sfeer.
Solo op sokken
Het nummer Sugar Blues van Clarence Williams dateert uit 1919; jazzorkesten speelden het vaak. Een nummer gearrangeerd door Brassbandlid Jef Sas, die een solo speelde op cornet met wahwah-demper wat een bijzonder geluidseffect geeft. Hij speelde op sokken, want dat gaat volgens hem veel beter!
Go the Distance stond daarna geprogrammeerd, herkenbare filmmuziek uit de Disneyfilm Hercules, een compositie van Allan Menken in een arrangement van David E. Jones. Direct daarna kwam ‘Joy of Music, een frisse levendige ouverture volgens de aankondiging, componist is Jan Haderman. Met de mars Gallipoli 100 van Martin Ellerby, een eerbetoon aan de gevallenen van WO I, besloot de Brassband hun optreden. Met daarbij de opmerking dat dit muziekstuk buiten Black Dycke nooit ergens gespeeld was als nu hier in Ulicoten! Het partituur had men via bandlid Johan de Vries kunnen bemachtigen.
Motten
Voorzitter Ronny Verschuren had het laatste woord. Hij dankte iedereen voor hun aanwezigheid, de dirigenten voor hun inzet. Zij kregen een bloemetje van het bestuur, en er was een bisnummer: het bekende lied over twee vrienden die je liever niet op bezoek hebt… Juist, de twee motten van Dorus. In een bewerking van Jef Sas. 2020 Brengt tal van veranderingen voor Muziekvereniging Ulicoten, memoreerde de voorzitter in zijn speech aan het begin van de middag. “Nieuwe leden werven is een uitdaging, de jaarmarkt gaat veranderen, genoeg om over te brainstormen.”
Jw-b